Jesteśmy w trakcie wykańczania sypialni. Niemal wszystko robimy w niej od zera albo przerabiamy na własne potrzeby. Szafki nocne chętnie bym jednak kupiła, gdyby nie to, że mamy bardzo ograniczone miejsce między łóżkiem a ścianami. W takim przedziale wymiarów wybór jest nieduży, a szafki są albo drogie, albo nie pasują do koncepcji. W chwili natchnienia wymyśliłam projekt niskobudżetowej szafki bazującej na drewnianej skrzynce z marketu budowlanego. Efekt jest dokładnie taki jak oczekiwałam. Jest dobry!





Czego potrzebujemy?
- skrzynka drewniana
- papier ścierny
- nogi meblowe
- farba (+ wałek na gąbce)
- gałki
- taśma bawełniana
- tacker
- lakier (+ pędzel)
- farba do pomalowania nóżek

leroymerlin.pl

Skrzynki w marketach pochodzą co do zasady od jednego producenta. Są w różnych rozmiarach, z klapą, bez klapy, z zawiasami, bez zawiasów - co kto woli. W gruncie rzeczy najważniejsze jest to, żeby wybrać taką, która jest nieuszkodzona i niepopaprana klejem, bo ciężko go usunąć. A o to nie jest niestety łatwo. Ja wybrałam model z zamontowanymi zawiasami. Boki skrzynki są zrobione z desek a spód i wieko ze sklejki.






Skrzynkę szlifujemy papierem dokładnie. Nie chodzi tylko o to, żeby było miła w dotyku. Po malowaniu farba uwypukli wszystkie słabo przetarte miejsca. Po szlifowaniu nakładamy pierwszą warstwę farby. Ja eksperymentowałam z Tikkurilą High Gloss w kolorze L300 z mieszalnika. To farba olejna, co ma swoje daleko idące konsekwencje. Z powodzeniem można wybrać też emalię akrylową.

Krótko o konsekwencjach: intensywny "olejny" zapach, długi czas schnięcia (na wyschnięcie pierwszej warstwy położonej na desce czekałam ponad 24 h, sklejka schła zgodnie z informacją podaną przez producenta), uciążliwe mycie narzędzi w rozpuszczalniku. Kupiłam ją dlatego, że zachęcił mnie tytułowy "high gloss" (wysoki połysk) no i chciałam poeksperymentować z czymś nowym.

Z pozytywnych obserwacji: farba olejna po pomalowaniu i wyschnięciu daje szansę na podszlifowanie niedoskonałości, w przypadku akrylowej będzie to już bardzo ciężkie. Poza tym ładniej się rozprowadza i nie widać na niej drobnej struktury gąbki, którą mam na meblach pomalowanych akrylem. Powierzchnia jest po prostu gładka i błyszcząca. Poza tym farba jest bardzo wydajna i tańsza od akrylowej tej samej firmy.


Po wyschnięciu (najlepiej na zewnątrz) niezbędna będzie zapewne druga i trzecia warstwa farby. Jednak nawet po trzeciej przebijają od spodu sęki. Mi to nie przeszkadza, ale jeśli ktoś chce mieć idealną powierzchnię to można malować do skutku albo zatuszować niedoskonałości przed pierwszą warstwą (np. białą farbą). Po pierwszej warstwie wylazły na wierzch też szczeliny przy łączeniach, których wcześniej nie widziałam. Zaszpachlowałam je zwykłą szpachlą do drewna.

mufa / leroymerlin.pl

W trakcie schnięcia farby, przygotowałam nóżki meblowe. W marketach budowlanych dostępnych jest kilka wzorów (znowu: ten sam producent), z czego mi podoba się tylko ten jeden. Są absolutnie fantastyczne - ładne, dobrze wykonane, bukowe (więc twarde). Nóżki mają od razu zamontowany gwint. To przydatne kiedy chcemy mieć naprawdę stabilny mebel, ale wtedy montaż wymaga kupienia specjalnych "muf meblowych", które wkręcamy w drewno, a w nie dopiero same nóżki.

Moja szafka nie będzie przeciążana, poza tym nie chciałam już dodatkowo inwestować w nietanie mufki. Dlatego mąż użył swoich super mocy i wykręcił gwint, a w jego miejsce wbiłam zwykłe kołki drewniane.

Nóżki mają "skarpetki". Jak je zrobić? To mój autorski patent :D. Równe przyklejenie taśmy malarskiej na stożku przekracza moje umiejętności, użyłam więc... fragmentu z nakrętki do Pepsi. Naciągnęłam go na nóżkę i pomalowałam ją małym pędzelkiem, farbą akrylową. Eksperyment się powiódł, plastik dobrze objął nóżkę i odcięcie jest precyzyjne.


Sklejka użyta do zrobienia dna i pokrywy nie jest najgrubsza. Odradzam siadanie na tej szafce. Postanowiłam jednak wzmocnić chociaż spód, tym bardziej że potrzebowałam czegoś w czym osadzę nóżki na kołkach. Docięłam kawałki grubszych desek na wymiar i przykleiłam je na wikolu.


W przyklejonych na spodzie deskach mąż wywiercił otwory na kołki (trzeba uważać, żeby nie wpaść z wiertłem do środka, a najlepiej wywiercić te otwory przed przyklejeniem deski do dna - i tak zrobię z drugą szafką, mniejszy stres ;) ). Kołki i spód nóżek posmarowałam wikolem i osadziłam.


Post factum uznałam, że deski pod nóżki, które widać, należałoby pomalować (też na czarno). Przy drugiej szafce zrobię to przed przyklejeniem. Po prostu wygląda to ładniej.


Wnętrze szafki zostawiłam sobie na koniec. Spód pokrywy pomalowałam także na żółto, sam pojemnik polakierowałam dwukrotnie, żeby zabezpieczyć drewno przed wybrudzeniem (spróbujcie zetrzeć plamę z surowego drewna...). Wymieniłam też taśmę, która sprawia że pokrywa nie otwiera się do końca. Poprzednia była ohydna, biała i pobrudzona Tikkurillą ;). To kawałek zwykłej taśmy bawełnianej osadzonej na zszywkach.

Tacker to mój nowy ulubieniec. Kupiłam go kiedyś w Biedronce za ok. 20 zł. Nigdy do tej pory nie używałam, a jest fantastyczny! W zestawie mam dwa rodzaje tradycyjnych zszywek jak w zwykłym zszywaczu plus jeden rodzaj, który po wszyciu wygląda jak nieduży gwoździk. Obsługa banalna, absolutny must have :D.


Wisienka na torcie, czy gałki. Są kompletnie nieużyteczne, ale to one "robią" mebel. To najprostsze bukowe gałki meblowe kupione za 1,88/szt., pomalowane na czarno akrylem. Wczoraj dowiedziałam się, że wycofano je z produkcji.  Niestety potrzebuję jeszcze sześciu sztuk do domu, więc czeka mnie rajd po sklepach. Może gdzieś upoluję rzutem na taśmę.

Ze starego mieszkania przywieźliśmy ze sobą m.in. łóżko. Kiedyś kupowane bez specjalnej wizji o całości, ale dość solidne. W natłoku wydatków mieszkaniowych, kasy na nowe na razie nie ma, dlatego zdecydowałam się na metamorfozę. Tylko co zrobić, żeby mebel w okleinie wenge pasował do nowej skandynawskiej sypialni?

Metamorfoza łóżka: przed (stare mieszkanie) i po

Podobno nie ma takich pieniędzy, których nie dałoby się wydać na kuchnię. 10, 20, 40 tysięcy - jak ktoś próbował to wie, że to nie są liczby z kosmosu i nie dotyczą 300-metrowych rezydencji, a zwykłych blokowych pomieszczeń. To jest chyba tak jak z bukietem ślubnym. Bukiet kosztuje 30 zł, ale ślubny już 150 zł. Taki sam. Buty też zyskują nagle wartość jeśli są "do biegania".

Wieeem, teraz wszyscy robią cegłę. Ale na swoje usprawiedliwienie powiem, że chciałam ją mieć zanim dowiedziałam się, że jest to modne. Najpierw plan był taki, żeby ułożyć ją na ścianie o powierzchni ok. 14 m2. Ostatecznie wybraliśmy jednak inną - ok. 4 m2. I to była bardzo dobra decyzja. Tę 14 chyba jednak pomaluję.

Ostatnio pasjami przeglądam wpisy na facebookowej grupie o tym jak urządzić własne mieszkanie. Sporo tam produkcji DYI (którego jestem ogromną fanką), a wśród nich prym wiodą przemalowywane meble. Mnóstwo ludzi to najwyraźniej robi lub chce zrobić, no i trudno się temu dziwić. Nowe meble są drogie albo z IKEI, a zawsze fajnie pochwalić się produkcją (prawie) własnych rąk, która sprawia że to jedyny taki mebel na planecie. Sama uległam tej pokusie i... nawet nie żałuję.

Jako totalny remontowy abnegat, wszystkiego ale to dosłownie każdej oczywistości, uczyłam się od zera. W trakcie wykańczania mieszkania dokonywałam więc odkryć typu "wow, a więc to produkują, tak bardzo ułatwi mi to życie". Po miesiącach prac skompletowałam listę akcesoriów bez których trudno wyobrazić mi sobie teraz wiele domowych robótek i przeróbek.

Jestem absolutnie początkująca w tapetowaniu. Wczoraj wytapetowałam swoją pierwszą ścianę, więc spokojnie można zapytać, jakie mogę kwalifikacje do tego, żeby radzić innym. Kwalifikacji nie mam żadnych, ale mam za to listę błędów, które popełniłam. A skoro lepiej uczyć się na cudzych pomyłkach, zapraszam do lektury.

O tym, jak się tapetuje przeczytacie na mniej więcej milionie portali. Robi się to tak, jak właśnie tam napisano i ja też to czytałam. Niestety nie ustrzegło mnie to przed popełnieniem kilku błędów. Oto moje TOP 7 wstydu:

Kupiłam rolki z różnych serii

Rolki tapet mają numery seryjne. To ważne. Ja oczywiście wiedziałam, że mają i że to podobno ma znaczenie, ale jakoś zignorowałam ten fakt. Kupiłam dwie rolki pięknej kraciastej tapety (wzór), zużyłam jedną, zabrałam się za drugą, docięłam i... Niech to jasny szlag trafi! Wzór niby ten sam, ale jednak nie pasuje - na kracie są to przesunięcia rzędu nawet pół centymetra. Cały kawałek który zdążyłam już oprzeć o klejącą ścianę poszedł więc w kosz, a ja zabrałam się za gwałtowne poszukiwanie rolki z tej samej partii. Na szczęście w Leroy mieli ostatnią. Na dnie magazynu, ale była! Co nie zmienia faktu, że zostałam z prawie całą rolką, z którą już niczego nie zrobię, bo nie dość, że ją otworzyłam, to jeszcze zużyłam dobre 2 metry. 50 zł w plecy.

Myślałam, że sztukowanie to dobry pomysł

Tapet się nie sztukuje. Teraz to wiem. Jak mi zabrakło rolki z ww. powodu, wymyśliłam że wykorzystam pasek, który ucięłam na początku, ale okazał się za krótki. No więc wykorzystałam, w międzyczasie myląc się raz jeszcze przy obcinaniu, więc tapeta skończyła się jakieś 40 cm nad podłogą. Resztę dołożyłam z fragmentu, który został z końcówki rolki. Na początku naprawdę myślałam, ze to dobry pomysł i że wszyscy tak robią. To nie jest tak, że wyszło źle. Z odległości metra nie widać nic, bo udało mi się dociąć wzór idealnie. Co nie zmienia faktu, że jednak z bliska widać linię cięcia i wyłazi fuszerka. Całe szczęście, w tym miejscu będzie stało łóżko ;).

Byłam zbyt rozrzutna

Na pewno istnieje jakieś prawo Murphyego, które mówi o tym, że na koniec tapetowania zabraknie ci akurat tyle tapety i zmarnowałeś. Oczywiście zawsze można skoczyć po nową rolkę do marketu, ale chyba kasę lepiej wydać na coś innego, a poza tym to możliwe, że inne prawo M. mówi o tym, że akurat skończono produkcję, sprzedaż itp. Najlepiej więc wymierzyć ile potrzeba i tyle kupić, a to co się ma oszczędzać. Lepiej 5 razy wymierzyć i przemyśleć pasowanie wzoru niż raz źle uciąć. Ja przez wybór złej serii i bezsensowne sztukowanie zostałam z dwoma rolkami za pomocą których mogę wytapetować najwyżej pół schowka na miotły. A wyrzucić szkoda. I co z tym fantem?

Nie zaplanowałam układu tapety na całej ścianie

Układ tapety się planuje na całej ścianie, a nie tylko dla aktualnie pokrywanego fragmentu. Wiem, że to mało odkrywcze i głupie z mojej strony, ale doszłam do tego dopiero wtedy, kiedy po przyklejeniu ostatniego pełnego pasa został mi dwucentymetrowy kawałek ściany. I teraz: zostawić ten pas, czy bawić się w docinanie długiego wąskiego paska z marną szansą, że wyjdzie to dobrze? Dostałam różne rady, a najbardziej podobała mi się ta, zgodnie z którą najlepiej zawiesić tam cotton ballsy ;). Ostatecznie zostawię jak jest, bo to nadal wygląda dobrze, a w tym rogu zawisną półki, więc i tak to zniknie, ale jednak luka pozostaje. Jak powinnam to była zrobić? Rozwiązania są trzy:
- zacząć pracę od wymierzenia pasa, a potem przecięcia go np. na pół i przyklejenia tego fragmentu na początku pracy, licząc się z tym że na końcu będę musiała zrobić znowu to samo (czyli de facto zmarnować sporo tapety)
- wiedząc, że tapetuję tylko jedną ścianę, zacząć w takim miejscu żeby tapeta z każdej strony była odsunięta po równo.
- kupić inną tapetę ;-)
Na drugi raz skorzystałabym z rady nr 2, zwłaszcza że brakło naprawdę niewiele.

Pod sufitem wyszło krzywo

W tutorialach znajdowałam różne rady co do tego jak układać tapetę przy suficie. Np. taką żeby tak układać tapetę aby u góry zostawić zapas, który po położeniu się odetnie równo. Ciężko było mi sobie wyobrazić jak operować nożykiem na drabinie i odcinać kawałki licząc, że nigdzie nie poszarpię tapety i nie zniszczę ściany. A jeśli nożyk mi "zjedzie", to mam zrywać? Bez żartów. Wybrałam więc opcję klejenia na wymiar, co miało być o tyle prostsze, że tapeta ma prosty geometryczny wzór. Na końcu pracy okazało się, że albo mam ściany i sufity krzywe, albo wzór. No bo "troszkę" całość zjeżdża i z ładnej jednocentymetrowej dylatacji z jednej strony robi się dobre półtora centymetra z drugiej.

Walka z odstającymi krawędziami

Nie wiem jak to jest, bo kleju nie żałowałam, ale ile bym go nie nałożyła, to krawędzie i tak odstawały, a pod nimi było sucho (!). Oczywiście nie waliłam klejem na prawo i lewo, a rozkładałam pędzlem tak, żeby się ładnie rozprowadził i nie odznaczał grudami pod spodem. Jednak było go ciągle sporo, a krawędzie i tak musiałam ekstra dosmarowywać już po przyłożeniu i dopasowaniu kawałka. Nie wiem, czy tak się robi zgodnie ze sztuką, ale u mnie tapeta nie ucierpiała i dobrze przylega. Nie ma chyba nić gorszego niż odstające krawędzie tapety, nie?

Kładłam tapetę na brudnej ścianie

Wymierzyłam sobie pokój, a wymiar napisałam ołówkiem na ścianie, żeby nie zapomnieć. Po położeniu tapety, która miała przykryć napis okazało się, że świetnie przebija przez jasne fragmenty tapety. Naprawdę doskonale. Niestety, zorientowałam się już po dopasowaniu, doklejeniu itd. Co robić? Delikatnie odciągnęłam fragment, odchyliłam, wsadziłam rękę z mokrą szmatkę i zaczęłam trzeć. Oczywiście napis wypadł dokładnie po środku, więc ryzyko że naderwę albo uszkodzę mokrą tapetę było spore, ale obyło się bez strat. Ołówek też dał się zetrzeć (dobrze, że mam słabość do ołówków, a nie flamastrów). Wniosek: przed tapetowaniem zorientuj się, czy ściany nie trzeba najpierw pomalować albo odczyścić. A jeśli tak, to tapetowanie musisz odłożyć, bo na świeżo pomalowaną i wyschniętą ścianę się nie kładzie.

Po przeczytaniu mojej listy wstydu można dojść do wniosku, że wyszła straszna kiszka - tam sztukowane, tu źle docięte, gdzie indziej dziura. A to nie jest prawda. Jestem dość wymagająca jeśli chodzi o własne produkcje, a jednak stwierdzam że całość wygląda naprawdę OK.

Czy wobec tego warto do tapetowania wzywać fachowca? Można, jeśli mamy na to fundusze, mamy czas żeby poczekać aż on znajdzie dla nas czas, jeśli nie czujemy się na siłach. My uznaliśmy, że zrobimy to sami, bo po wykończeniu mieszkania mamy chwilowo dość wszelkiej maści fachowców, poza tym mamy na co wydawać pieniądze i (last, but not least!) fajnie jest mieć świadomość, że umie się zrobić coś samemu.